9. Wyjdę za niego! Koniec kropka!

10.08.2016r. Gdańsk

Powiew wieczornego wiaterku przyniósł ukojenie po kolejnym upalnym dniu. Rozkoszowała się widokiem morza i zapachem usmażonej ryby. Tak, jak zapamiętała. Tak, jak zawsze chciała pamiętać. Przymknęła oczy. W jej głowie krzyczały chwile sprzed kilku lat. Gdy po raz pierwszy wybrali się tu, jako jedna paczka. Gdy przyszłość była jeszcze niewiadomą. Gdy nie stała jeszcze między nimi. Pamiętała, jak Kamil gonił ją po plaży, by wrzucić do gorącego Bałtyku. Jak śmiała się do upadłego z kolejnego żartu Wojtka. Gdy Magda randkowała z kolejnym ratownikiem. Byli beztroscy. Mieli milion planów na przyszłość i plan, by spotkać się tu za dwadzieścia lat i powspominać. Nie będzie ich tu. Nie będą opowiadać o swoich dzieciach, partnerach, marzeniach. Będzie ona. Będzie on. Może ktoś jeszcze. Magda za miesiąc wyjedzie na drugi koniec świata. Za facetem, którego kochała tak, jak ona Wojtka. Nie był miłością jej życia, ale był lepszym planem, niż samotność. Może nie potrafiła być sama? Może tego bała się najbardziej. Samotnych wieczorów. Kiedy zaczęło jej to przeszkadzać? Od kiedy potrzebowała drugiego człowieka, by żyć? Od zawsze była samodzielna. Odkąd jej rodzice wyjechali w podróż dookoła świata, ona radziła sobie sama. Może brak oparcia w rodzicach, zbyt duża swoboda, którą od nich otrzymała spowodowała jej sposób życia. Może.

-Nie mogę uwierzyć, że siedzimy tu sobie ostatni raz – Magda postawiła przed nimi kolejnego drinka. – Nigdy już tu nie wrócimy, prawda?

-Nie. –Antonina spojrzała na spokojną twarz przyjaciółki – W którym momencie, tak bardzo zbłądziliśmy? W którym?

-Przecież wiesz.

-Nie mogę uwierzyć, że wychodzisz za mąż – uśmiechnęła się i popatrzyła na pierścionek znajdujący się na serdecznym palcu Magdaleny. – Jesteś pewna?

-Tak. – pokiwała głową. – Jeśli tego nie zrobię, zwariuje Tośka. – spojrzała jej w oczy.

-Więc dlaczego nie walczysz, o faceta swojego życia?

-Bo on kocha inną. – odparła patrząc na morze. – Kocha i nie mam prawa niczego niszczyć. Nawet jeśli to wszystko, czego bym chciała.
-I ona go kocha - uśmiechnęła się delikatnie. - Ale to nie jej imię wymawia przez sen. To nie na jej widok miękką mu kolana. To nie na jej głos cały drży.
-To dlaczego pozwoliłaś mu zostać ojcem Julka?
-Bo nie miałam pewności, zresztą ty przecież wychodzisz za mąż, nie?
-Tosia, co ja mam zrobić?
-Powiedz mu prawdę. Powiedz prawdę sama sobie. I nie oglądaj się na innych. Kochasz go, a on kocha ciebie. I nic innego nie ma znaczenie. Nie może mieć znaczenia.
- A ty? Dlaczego nie walczyłaś o Kamila?

-Bo byliśmy dziećmi Madzia. Dziećmi, które nie miały szans w dorosłym życiu. Spotkaliśmy się za wcześnie, o wiele obietnic za wcześnie.

-A reszta prawdy?

-Reszta prawdy jest nie ważna. –Antonina popatrzyła na syna. – Zrobiłam coś, czego nigdy mi nie wybaczy. Sama nigdy sobie tego nie wybaczę. Takich rzeczy się nie wybacza. – w oczach kobiety wezbrały się łzy. – Gdybym wtedy postąpiła inaczej, dzisiaj wszystko byłoby prostsze.

-Tośka... – Magda chwyciła przyjaciółkę za ramiona. –Coś ty zrobiła?

-Złamałam go tamtej ciepłej nocy. – nie umiała pohamować łez płynących po policzkach. – Jeśli go kochasz, tak naprawdę do nieskończoności, walcz. Ja już raz była tchórzem, i gdzie mnie to doprowadziło? Lęk przed całkowitym oddaniem, przed miłością przyprowadziła mnie tutaj. Nigdzie. Więc walcz. Kosztem wszystkiego, co masz. Bo będziesz tego żałowała, do ostatniego dnia. Do ostatniego oddechu. To tak, jakby każdego kolejnego dnia rozrywało cię na nowo. Rozumiesz? Więc skoro teraz mam pewność, że ty kochasz jego, a on kocha ciebie, więc myślę, że to dobry moment, by wreszcie pomyśleć o sobie, Magduś.

12.08.2016r. Bielsko Biała

Tego nie spodziewał się nawet w najgorszych snach. Kiedy tylko zadzwonił ten telefon, wiedział, że będzie musiał powiedzieć jej prawdę. Nie zrozumie. On nie rozumiał. Coś, co do dzisiejszego poranka wydawało mu się być złym snem, powróciło. Ze zdwojoną siłą. Zdawał sobie sprawę, że musiał to załatwić tak szybko, jak tylko się dało. Minęło prawie pięć lat, ona ma syna. Całe jego życie stanęło pod znakiem zapytania. A Wojtek? Zabije go, gdy tylko się dowie. Zabije, a on mu w tym pomoże. To miało skończyć się tamtego ciepłego dnia. Tamtego dnia, gdy umarły jego anioły. Gdy przestał wierzyć w cokolwiek.

-Tośka, musimy natychmiast porozmawiać! – powiedział i usiadł na najbliższej ławce. – Będę jutro w. Gdzie właściwie mam być?

-Kamil, jestem w Gdańsku. Madzia wychodzi za mąż, więc sam rozumiesz. – w jej głosie słyszalne było zdenerwowanie. – Coś się stało? Będę w Andrychowie w przyszłym tygodniu.

-Ja cię potrzebuje na wczoraj. –poczuł, jak przez jego głowę przechodzi tornado. – Zapomniałem się podpisać w jednym miejscu. Tosia, zapomniałem, przepraszam.

-O czym ty do mnie mówisz? – podniosła głos. – Milczysz, jak zaklęty przez te wszystkie lata, a teraz dzwonisz i żądasz niemożliwego.

-Musisz zrobić test na ojcostwo – powiedział cicho.

-Słucham? Przegrzało cię? – słyszał, jak przemieszcza się po pomieszczeniu. – Ja wiem, kto jest jego ojcem!

-Mnie to nie interesuje, ale sąd tak.

-Jaki sąd, Kwasowski? – krzyknęła. – Zadzwoń, jak wytrzeźwiejesz. I odstaw te różowe pigułki, nie służą ci. Cześć.

-Antoś. Wciąż jesteś moja – ale w słuchawce usłyszał tylko dźwięk odkładanej słuchawki.

Pamiętam, jak stałaś w białej sukience na poznańskim rynku. W włosy wpięłaś różowe różyczki. W tamtym momencie byłaś tylko moja. A ja byłem tylko twój. Byłaś najpiękniejszą dziewczyną, jaką kiedykolwiek widziałem. Nigdy nie zapomnę twojego perlistego śmiechu. Tego, jak patrzyłaś mi w oczy. Nie liczył się nikt, byliśmy tylko my. Cały świat stracił wartość. Potem słyszałem tylko szept twoich słów.  Dotyk twojej małej dłoni na swojej. Twój pocałunek na moich ustach. To były twoje urodziny. Następnego poranka już cię nie było. Zostałem sam. Sam ze swoim bólem. Sam z resztą prawdy, o której nikt nigdy miał się nie dowiedzieć. A jednak. Gdybyś tylko wiedziała, że twój syn w świetle prawa powinien nosić moje nazwisko. Przez ten krótki moment, znów byłaś moja. A potem przyszedł świt. Myślałem, że śniłem. Jednak ty byłaś prawdziwa. Ja również. I ten poznański rynek w tamten listopadowy ciepły dzień. 

*******
Witam,
tylko nie zabijać. Ja wiem, że szczególnie jedna z was (tak mówię o tobie, mój pierwszy recenzencie, bez ciebie tego by nie było), teraz mnie zabije. Napiszcie tylko, umarła spełniona.
Póki co zapraszam na Przemka . ;)
W nieodległej przyszłości ruszę z czym jeszcze, czym zupełnie innym. W tej chwili są  tam bohaterowie i prolog. Zapraszam. http://zemsta-droga-przebaczenia.blogspot.com/ ;)
W osobnej zakładce znajdziecie odpowiedzi na pytania zadane w ramach Libster Aword przez Paulka. Serdecznie dziękuje za nominację ;)
Do następnego ;)